.

فروید در کتاب "توتم و تابو" با مطالعه بر روی رفتار انسان بدوی، برخی سنت ها و قوانین آنها را مورد بررسی قرار داد. از جمله مهمترین آداب آنها پیروی از قوانین توتمی و تابویی است. در ذیل به بخشی از این قوانین اشاره می شود.

تابو  toubo

تابو مبین دو معنای متضاد است. از یک سو به معنای مقدس است و از سوی دیگر به معنای خطرناک، وحشتناک، ممنوع و اسرار امیز است. به طور کلی تابو به معنای چیز غیر قابل وصول و اساسا محدود و ممنوع است. ممنوعیتهای تابوئی بر هیچ استدلالی استوار نیست و تاریخ آن مجهول است. این ممنوعیتها با ممنوعیت اخلاقی و مذهبی هیچ نسبتی ندارد. در عین حال تابو را قدیمی ترین مجموعه قوانین غیر مدون تاریخ بشر می دانند و معمولا به این عقیده اند که تابو از انواع قدیمی تر و سابق بر همه ی مذاهب است.

تابوها ممنوعیت های بسیار قدیمی هستند که نسل به نسل منتقل شده اند. این ممنوعیت ها شامل فعالیتهایی می شده که بسیار مورد علاقه و تمایل مردم بوده است و در سایه سننی که از حاکمیت پدر و جامعه به ارث رسیده، همچنان محفوظ و مصون مانده است. تا جایی که رفته رفته به صورت یک بخش ارثی و سازمان یافته از حیات روانی درآمده است. حفظ تابو، یک اثر حتمی داشته است و ان میل اولیه به انجام امر ممنوع میان اقوام وحشی است. پس اینان در قبال منع های تابویی مشی ای دوگانه داشته اند. ناخوداگاهانه از خدا می خواهند که از این منع ها تخلف کنند و لیکن می ترسند و ترس قویتر از میل است.

 نظام کیفری بشری در بدوی ترین شکل خود از تابو آغاز می شود. کسی که از تابو هتک حرمت کند، به همین سسب خود نیز تابو می شود. مجرم می تواند پاره ای از خطرات و نحوست ناشی از سرپیچی را با انجام مراسم توبه و انابه و عمل به مناسک تزکیه و تطهیر از خود برگرداند. به همین دلیل است که مردم عادی همواره از تابوها می هراسند و سعی دارند حتی الامکان از آنها اجتناب ورزند.در قوانین تابویی وقتی هتک حرمت می شود، می توان با دادن کفاره و توبه آن را تلافی کرد. یعنی با بذل قسمتی از مال یا بخشی از آزادی خود آن را جبران ساخت.همه ی انها نشان می دهد که اطاعت از تابو مستلزم پرهیز و چشم پوشی است.

مهمترین تابوها شامل این 3 مورد می شود: رؤسا مذهبی، پادشاهان، مردگان.

وونت معتقد است که تابو مظهر و حاصل اعتقاد اقوام بدوی است به قوای شیطانی و اهریمنی. به عقیده او در مرحله اولیه تابو ، میان مقدس و پلید هنوز فاصله ای نیفتاده بود. چنین مفاهیمی بعدا پیدا شدند یعنی پس از اینکه تقابل و تضادی میان آنها به وجود آمد.در آغاز میان قلمروهای دوگانه  مقدس و پلید، ارتباطی وجود داشت که ممکن بود تا حد ادغام پیش رود. اما بعدها تحت تأثیر شرایط جدید از هم جدا شده و دستخوش تقابل و تضاد گشت. اما این دو گونه شدن چگونه تحقق یافت؟ از راه جایگزین شدن خدایان به جای شیاطین.

در پست بعد، درباره یکی از مهمترین تابوها یعنی "تابوی مردگان" چیزهایی خواهم نوشت.